Biz çok küçükken ablam bana yumurta pişirirdi sobanın üstünde. hayal meyal hatırlıyorum, belki de sadece anlatılanları gözümde canlandırıyorum, o zamanlar annem çalışmıyordu. Güne filan gidiyordu heralde biz evde yalnız kaldığımızda. 2 katlı bir evimiz vardı, ev sahibimiz üst katımızda otururdu. Biz öyle küçüktük ki, hayat öyle uzaktı ki... Kovalarım vardı evin önündeki kumların başına oturup oynardım bütün gün. Annem hep evdeydi öyle güzeldi ki. Keşke hiç çalışmaya başlamasaydı, her kapıyı çaldığımda o açsaydı, sabahın köründe kalkıp biz okula gidicez diye kahvaltı hazırlayıp her birimizin tostunun üstüne ismimizi yazmakla uğraşmasaydı. Keşke saatlerle değil de annemin sesiyle uyansaydım hep. Kuzumu çok özledim ben grip olmuş. Uçsam keşke şimdi oraya, çay yapsam içse sıcak sıcak. Ben ona baksam hemen iyileşse, sanki tüm kolum kanadım kırılıyor onun kirpiği düşse.. Nasıl gidicem gidicem diyorum ben nereye gidiyorum o kadar uzaklardan nasıl gelirim koşarım görürüm ben kuzumu, yüzümdeki her çizgide sen ol annem her anımı sen gör. Elimi kalbime sokup canımı versem sana belki ancak öyle anlatırım sevigimi,,,,