30 yıl sonra 2 kadın çıkıp geldi annemim lise fotoğraflarından...
Geçen pazar anneannemlerdeydim ben annemle.
Annem tam 30 yıl sonra lise arkadaşlarıyla buluştu, hayatımda yaşadığım en ilginç karşılaşmalardan biriydi heralde, en duygulusu, en sıcağı...
79 mezunu benim annem yani o zamanlarda liseyi üniversite gibi okuyanlardan, bir sürü olay gülle gibi düşmüş hayatlarına, arkadaşları öldürülmüş, dövülmüş, okulları birgün açıksa birgün kapalıymış bu olaylar yüzünden.
Ben annemin lise anılarıyla büyüdüm;
"Sen oyna Ayhan sen oyna", "hakeme dikiz", "meşhur Sultan Ahmet börekçisi, köftecisi",
"ada gezileri", olaylar, kavgalar, eylemler...
Bu 3 genç kız bunların hepsini birlikte yaşamışlar, hepsini birbirlerine anlatmışlar, buralara hep birlikte gitmişler...
Eve gelir gelmez bir cümbüş, sarılmalar, ağlamalar..
Bütün gün kendimi düşündüm, 30 yıl sonraki halimi, nerde, nasıl, kimle olacağımı, en samimi 2 arkadaşımla buluştuğumda 30 yılımı nasıl özetleyeceğimi...
O gün sanki bu 3 kadın lise yıllarına geri döndüler, öyle duygulandım ki...
Ve bir sürü şey farkettim hayata dair:
* Mesela konuşulan konular hiç değişmiyor hayat boyunca;
Bir arkadaşları lisedeyken sözlü olduğu erkek arkadaşından çocuk askere gidince ayrılıyor ve kız daha sonra başkasıyla evleniyor. Bu olayın üstünden tam 30 yıl geçmiş ve kadın hala lisedeki sözlüsünü görmek istiyor en azından bir defa belki de günah çıkarmak için bilmem ki...
* Aşk mı kader mi bilmem ama eğer biri sizi birgün bir yerde bulacaksa muhakkak bulur ve siz onunla olursunuz ama mutlaka.. (bu biraz uzun ama öyle ilginç ki tüylerimi diken diken etti dinlerken belki uzun uzun anlatırım daha sonra ama aşkın gücü bu dedim)
* ve annemin belki de bugüne kadar tanıdığım en içten, en sıcak, en samimi en eğlenceli arkadaşlarıyla tanıştım geçen pazar, sanki aynı yaştaydık ya da ben bu 3 kadınla 30 yıl önceyi yaşadım bilmiyorum bence bu hayattaki en iyi, en sağlam arkadaşlar okul yıllarında kuruluyor.
Bu yazı böyle uzar gider daha daha...=)
İşte böyle azizim, ah ah...
