Aslında galiba herşeyin yapısı aynı hayattaki, ömrü, geçişleri, gelişimi, birşeyi çözünce aklına gelebilecek herşeye uygulayabilirsin.

Önceleri farkında olmuyorsun birçok şeyin zamanla gelişiyor, sonra öyle bir an geliyor ki karşı konulmaz, önüne geçilmez, her şeyi hallederim sanıyorsun, yaparım başarırım, sen de başarırsın, zaten sen benim için başarırsın...

-doğuş

Olmaması için tonlarca sebep varken hepsine mantıklı mantıksız sebepler bulursun, bazen hiçbir sebep bulmazsın, sadece inanırsın öylece, hiçbir şey düşünmeden beyninin dur! düğmesine basıverirsin çünkü hayatında hissettiğin en mutlu en uçucu rehavettir o...

Öylece bırakmak istersin kendini içine, o toz bulutunda o an kaybolmak dünyanın en kolay ve en güzel şeyidir neden devamını düşünesin ki...

-gözünü yumma usulca

Oysa içinde çok derinlerde olmayan bir yerlerde sen de bilirsin aslında bir nefese bakar o toz bulutunun dağılması, bazen kendi nefesin bile olabilir...

-uyanma

sonra tam bu noktada her bir parçan ayrı yönlere dağılır, dağılırsın. Ama tek tek tüm parçalarının kopmalarını gitmelerini bir bir ruhunda vücudunda tüm hücrelerinde hissedersin. Hayat ne kadar kötü dersin isyan edersin lanet edersin. Oysa hayat aslında senin de bildiğin o gerçeği önüne koymuştur sadece.

Aslında her aşamanında kendi içinde gelişimi vardır ama en uzun bununkidir. Çünkü önceleri bu durumu kabullenmek istemezsin, bir süre onunla can çekişerek acı içinde yaşarsın, düzeltmeye çalışırsın bir süre daha en azından görmezden gelmeye. Sonra dayanılmaz bir hal alır ve seni günden güne yiyip bitirir. En sonunda da kalkıp gidersin zaten, bazen hakkaten bırakırsın ardında her şeyi, bazen de acıya acıya her adımında soluğunun geride kalmasına dayanamayarak, nefessiz kalarak.

-son