Bu okuldaki son 22 Şubat Pazartesim "sen" yoksun bir de "sen" yoksun...

"sen" artık sevmiyorsun da beni.

Bir yazı yazmışım sana muhtemelen bir kaç yıl önce, ne garip dimi yıllar var senle aramızda...

__

Biz senle hayal kurduk bugün, hayallerin sınırsız olduğunu hatırlattın bana zamanlar sonra. Birbirimizi tutsak almadan, değiştirmeden, birbirimizden utanmadan, birbirimizi zorlamadan, olduğu gibi, uzaktan belki...

İnsan bir şeyin sonunu bile bile nasıl yaşar, bir şeyin biteceğini bile bile...

Sen; artık hiç kimseyi büyütmiyim gözümde.

Aklımı kaybettim.

İstiyorum ki ışıklar söndüğünde sadece birbirimizin yüzünü göremeyeceğiz diye kahrolalım.

İstiyorum ki; bir yere girince onca kişi içinden birbirimizi bulalım, birbirimize bakmadan.

İstiyorum ki; sonsuz özgür bir o kadar da sadık olalım, lafı bile edilmesin, böyle kavramlar bile olmasın hayatımızda.

İstiyorum ki; arkamı hiç düşünmeden yaslayacağımsın, ama asla karşılık beklemeden, boynumuza ipler geçirmeden.

İstiyorum ki; saatlerce konuşacak kadar bilelim birbirmizi ve her gün en baştan anlatalım, her gün yepyeni hikayelerle gelelim birbirimize.

İstiyorum ki; aynı içten hislerle aynı bakışlarla hayata ve bir o kadar da bağımsız zevkler, ilgiler, beceriler...

İstiyorum ki; bir konu hakkında ne diyeceğimizi birebir bilip yine de her seferinde yenilenerek şaşırtalım birbirimizi.

İstiyorum ki; ben ve sen ne olursak olalım, kim olursak olalım, düştüğümüzde ve yenildiğimizde yine birbirimizi bulalım...