Benim nezdimde adam dediğinin ağzı iyi laf yapmalı, çok konuşabilir boş olmadığı sürece, ben onu dinlerim saatlerce ki ben de az konuşmam şimdi doğruya doğru. 

İşte o adamlardan bir tanesiyle yıllar sonra tekrar karşılaştım. Bir sandalyede oturmuş, sırtını şehrin kalabalığına dönmüş, önünde upuzun ışıl ışıl bir yol, güneş batmış ufaktan ki o da açmış ufakları. Bu ufak ufak içen ama büyük laflar eden adamla biz o gece uzun uzun muhabbetler ettik, o anlattı inceden ben daha çok dinledim. En çok sazlı sözlü diye betimlerim onu, ama sazı sözü hovardalığından gelmez -öyle olsa bile orasını zaten ben bilmem- sözleri ahenklidir bu adamın. "Babacan" deyince aklına nasıl bir resim geliyorsa işte bu adam o, kapat gözünü hayal et. Işıklara baktığından mı nedir gözlerinden bir pırıltı geçiyor yaş desem değil hani bazı insanların gözleri parlar, bazen olur durduk yere ağladın mı sen diye sorarlar,  yok dersin ağlamadım, o ne idüğü belirsiz ışık hep durur orda... Geçmeyen bir yarası var, anlarsın, gözündeki yaş-ışık karışımı o şeyden... Bu adamların ortak özellikleri vardır, inanırlar, saygı duyarlar ve yüreklendirirler.

İşte ben geçtiğimiz cuma liseme gittim yıllar sonra ilk kez, sırf o orda diye. Aldı beni sınıfına götürdü konuşmacı diye. Nasıl küçük nasıl bihaberler, gözlerinizin içine içine bakıyorlar, anlamaya çalışıyorlar, hayran oluyorlar, etkileniyorlar, eğleniyorlar. Ve bunları sadece gözlerinden anlayabiliyorsunuz. Bir kez daha hayran oluyorum mesleğine, mesleğini gerektiği gibi yapışına, içindeki umudu yıllara ve yaşananlara rağmen kaybetmeyişine (ve anlıyorum ki hayatının sonuna kadar da kaybetmeyecek). 

O sıralarda oturuşumun üstünden tam 5 yıl geçmiş olmasına şaşırarak; merdivenlerinde koştuğum düştüğüm, beklediğim, oturduğum, camlarında geleceğimi ve daha bir sürü şeyi hayal ettiğim, bahçesinde nefes aldığım bu yerden ayrılıyorum, zamanın bu denli geçmesini anlamlandıramayıp zaman olgumu yavaştan kaybederek...